Kerstverhaal

De geboorte van het kindje Nano

 

Heel lang geleden, in een provincie hier ver vandaan woonden in een kleine gezellige loods eens twee blikken verf die veel van elkaar hielden. Ze heetten Molly en Cully.

Molly en Cully waren erg gelukkig met elkaar en werden nog gelukkiger toen ze merkten dat ze een kindje zouden krijgen. Ze wisten dat het een heel bijzonder kind zou zijn. Een kind dat duurzaamheid zou brengen voor alle stalen objecten.

 

Op een dag hoorden Molly en Cully dat ze binnen twee dagen naar het Centraal Magazijn moesten gaan. De grote Directeur had gezegd dat alle blikken verf daar naartoe moesten komen om te worden geteld.

‘Hoe moet dat nou? Ons kindje moet binnen twee dagen verspoten worden anders is de potlife voorbij,’ riep Molly met tranen in haar ogen.

‘Ik bedenk wel iets,’ zei Cully troostend. ‘Ga jij nu maar slapen.’

 

Er was in het hele dorp geen vrachtwagen of transportbusje te kopen of te huren; alle blikken verf hadden een transportmiddel nodig.

Via een bevriend straler had Cully gelukkig een palletwagen mogen lenen waarmee hij het Centraal Magazijn binnen twee dagen zou kunnen bereiken…maar dan moest hij wel 48 uur lang doorlopen.

 

De volgende dag gingen de twee al vroeg op weg. Molly nam plaats op de palletwagen, die door Cully op grote snelheid vooruit getrokken werd. Hij had enkele grote bakken koffie gedronken. Hiermee zou hij wel 48 uur lang wakker kunnen blijven.

 

Na 36 uur lopen hadden ze het Centraal Magazijn bijna bereikt. Ze hoefden alleen nog maar een applicateur te vinden waar ze hun kindje konden verspuiten, waarna ze naar de telling konden gaan.

 

Ze belden aan bij de eerste applicateur. Het was een mooi gebouw met een goede uitstraling. Op hun vraag of ze in zijn bedrijf konden spuiten kregen ze echter een negatief antwoord. ‘Het spijt me, door de telling van morgen zitten alle applicateurs vol,’ Molly vergeelde bijna door dit nieuws. ‘Ik weet echter nog wel een oude schuur met een 2K-pomp en een mooie stalen plaat van 30 bij 30 centimeter.’ Misschien zou alles toch nog goedkomen.

 

Samen met de behulpzame applicateur liepen ze een schuur in die goed was afgesloten van het buitenmilieu. ‘Hier in de hoek staat nog een oude straalmachine en in het midden een schildersezel.’

De schuur was oud en vervallen, maar het was er schoon en na het aansteken van de warmtekanon ook nog lekker warm.

Ze bedankten de behulpzame applicateur en troffen de voorbereidingen voor het bijzondere kindje, dat snel verspoten kon worden.

 

 

Drie senior inspecteurs, Nacy SEALS met de zwarte band in conditiemetingen, zagen vanuit het Centraal Magazijn een ster verrijzen boven een oude schuur.

‘Kijk,’ zei Smol. ‘Daar is een bijzonder kindje geboren dat ons duurzaamheid zal bieden aan alle stalen objecten.’ Samen met zijn collega inspecteurs Hemjop en Verond liep Smol naar de schuur en klopte aan.

 

In het midden, op een schildersezel, stond een perfect gespoten stalen plaat van 30 bij 30 centimeter. Geen zakkers, geen heilige dagen...en dan die verdichting van de verf; subliem!

De kleur van de verf was lichtroze en maakte een rustige indruk op alle inspecteurs.

Dit hadden ze nog nooit meegemaakt.

 

Molly en Cully keken zichtbaar trots naar hun kindje. ‘Hij heet Nano.’

‘Wat een toepasselijke naam,’ riepen de inspecteurs in koor.

 

‘Dit kindje zal ons veel voorspoed brengen,’ zei Smol. ‘Wij hebben drie zeer gerespecteerde spuiters van enkele applicateurs in de buurt gevraagd om deze perfecte harmonie van spuiterskunst en coatingtechnologie te aanschouwen en wereldkundig te maken.’ Op dat moment stopte er een prachtig wit busje voor de schuur waaruit schichtig drie, voor Cully, zeer bekende en gewaardeerde spuiters uitstapten. Molly en Cully waren erg trots. Nadat de spuiters Nano goed hadden mogen bekijken verlieten ze allen de schuur.

Staand in de deuropening nam senior inspecteur Smol het woord. ‘Jullie hoeven vandaag niet naar de telling, jullie zullen wel erg moe zijn. Ga maar lekker slapen en gebruik ons witte busje maar om morgen thuis te komen; jullie mogen hem houden.’

De senior inspecteurs namen afscheid en lieten Molly en Cully genieten van het mooie moment.

 

Bedacht en geschreven door: Marlous Mes en Robert Meuleman.